به گزارش قدس آنلاین، فیلم «عنکبوت مقدس» ساخته علی عباسی، یکشنبه یکم خردادماه نخستین نمایش خود را در هفتادوپنجمین جشنواره کن تجربه کرد.
این فیلم سومین ساخته این کارگردان ایرانی است که روایتی مغرضانه و به دور از واقعیت را براساس قتل‌های زنجیره‌ای سعید حنایی به تصویر می‌کشد. پیش‌تر ابراهیم ایرج‌زاد با همین موضوع، فیلم «عنکبوت» را با بازی محسن تنابنده، ساره بیات، شیرین یزدان‌بخش، ماهور الوند و غیره ساخته بود که به‌تازگی در سینماهای کشور نیز اکران شد، اما «عنکبوت مقدس» به کارگردانی علی عباسی با بازی مهدی بجستانی در نقش سعید حنایی و زهرا امیرابراهیمی در نقش خبرنگاری که ماجرا را روایت می‌کند در کشور اردن ساخته شده است.
چرا پرونده سعید حنایی برای فیلم‌سازان جذاب است؟
زندگی سعید حنایی تاکنون دستمایه ساخت یک مستند به نام «عنکبوت آمد» و دو فیلم سینمایی یاد شده است. سعید حنایی یک قاتل زنجیره‌ای بود که از تابستان سال ۷۹ تا مرداد ۸۰ مرتکب ۱۶ فقره قتل در مشهد شد که پس از شناسایی و دستگیری، به این جنایات اعتراف کرد و سرانجام سحرگاه ۲۸ فروردین ۱۳۸۱ با حضور مقامات قضایی و اولیای دم به سزای اعمال خود رسید و اعدام شد.
در همه جای دنیا ژانر پلیسی و جنایی جذابیت‌های فراوانی دارد و فیلم‌سازان صاحب سبک نیز در این ژانر آثار ماندگاری خلق کرده‌اند؛ مضاف بر اینکه قتل و خشونت به‌ویژه اعمال خشونت علیه زنان از جمله سوژه‌هایی است که به هر فیلم‌سازی چشمک می‌زند، حالا اگر عناد و دشمنی هم در میان باشد فرصت سوءاستفاده از این شرایط هم فراهم می‌شود!
علی عباسی در ساخت فیلم خود دست به دامن تخیل شده و داستانش را از دید زن روزنامه‌نگاری روایت می‌کند که پیگیر قتل‌های زنجیره‌ای شده و در نهایت موفق می‌شود قاتل را با کمک همکارانش پیدا کند، در حالی که در واقعیت، اساس دستگیری سعید حنایی به واسطه یکی از قربانیان او که موفق به فرار شده بود، اتفاق افتاد.
فیلمی مشمئزکننده و سرشار از خشونت
به گواه کسانی که مخاطب نخستین نمایش این فیلم در کن بوده‌اند، «عنکبوت مقدس» به طرز مشمئزکننده‌ای حاوی صحنه‌های خشونت‌آمیز و ناراحت‌کننده است، علاوه بر این، تصویر به نمایش درآمده از شهر مشهد سیاه و به دور از واقعیت است و این مسئله را به ذهن متبادر می‌کند که گرایش‌های مذهبی سعید حنایی و انگیزه‌اش برای جنایت در ذهن کارگردان جذاب‌تر از صورت مسئله بوده و آن را وسیله‌ای برای سیاه‌نمایی محض ایران قرار داده است. سؤال اینجاست اگر این جنایات به بهانه‌های دیگری رخ می‌داد آیا باز هم این سوژه تا این حد برای سازندگان اثر جذاب بود؟
به گفته سعید منتظری، از خبرنگاران حاضر در این جشنواره، «در طول زمان ۱۱۶ دقیقه‌ای فیلم «عنکبوت مقدس» شاهد نمادپردازی‌های عجیب و غریبی هستیم که اصولاً ارتباط جدی با کانسپت اصلی فیلم ندارند و گویا برای تخریب هرچه بیشتر چهره ایران و ایرانی و به‌ویژه دین و مذهب به کار گرفته شده‌اند که از جمله آن‌ها می‌توان به نشان دادن مشهد به عنوان یک شهر عقب افتاده و مخروبه اشاره کرد! این در حالی است که انتظار می‌رفت این فیلم صرفاً روایتگر یک اتفاق تلخ تاریخ معاصر با چاشنی درام‌پردازی بر اساس مفاسد اخلاقی و معضلات اجتماعی باشد!
درِ باغ سبز جشنواره‌های خارجی
جهت‌گیری‌های سیاسی و جانبدارانه جشنواره‌های خارجی و حمایت آن‌ها از برخی مواضع خاص بر همگان آشکار است. به‌خصوص در سال‌های گذشته بسیاری از جشنواره‌های مهم و مطرح دنیا فرش قرمزشان را برای آثاری با مضامین همجنس‌گرایانه و فیلم‌هایی با موضوع خشونت علیه زنان و نژادپرستی پهن کرده‌اند، حتی سیاه‌پوستان هم سهم عمده‌ای در این جشنواره‌ها داشته‌اند و امروز شاهد نفوذ پرقدرتشان در صنعت فیلم‌سازی و اهدای جوایز مختلف به آن‌ها هستیم. جشنواره کن هم در دوره‌های گذشته خود بارها بر این موضع پافشاری کرده تا بگوید اینجا پناهگاهی برای اقلیت‌ها با هر دین، مذهب، تفکر و یا جنسیت خاص است، نمونه آن اهدای نخل طلای بهترین فیلم به اثر همجنس‌گرایانه «آبی گرم‌ترین رنگ است» در سال ۲۰۱۳ بود که انتقادهای بسیاری را هم برانگیخت.
نقدهایی که از رسانه‌های جهانی حاضر در کن درباره فیلم «عنکبوت مقدس» بیرون می‌آید و روی خوشی که جشنواره به این فیلم نشان داده، نه از کیفیت و ارزش بالای هنری اثر بلکه به دلیل تخریب چهره ایران و سیاه‌نمایی غرض‌ورزانه فرهنگ ماست. قرار بود هنر، آینه تمام‌نمای حقیقت باشد اما فیلم‌سازی، آن هم خارج از مرزهای ایران دستاویزی است برای سیراب کردن عطش و عقده‌هایی که یک کارگردان ایرانی از وطنش دارد.
خبرنگار: مریم ستوده
انتهای پیام/
نظر شما